Dżuma Alberta Camusa

Fabuła

Epidemia w mieście Oran w Algierii (miasto autentyczne, epidemia fikcyjna). Powieść skupia się na postawach wybranych bohaterów.

Epidemia i ludzkie postawy

Od człowieka zależy, jaką podejmie decyzję w obliczu zagrożenia:

Dr Bernard Rieux i Jean Tarrou – poświęcają się i ratują innych

Raimond Rambert – dziennikarz wahający się ze względu na sprawy osobiste

Joseph Grand – nie umiejąc leczyć, daje skromny wkład, pomagając tym, którzy leczą

Ojciec Paneloux – z początku uważa chorobę za karę za grzechy, zmienia zdanie, gdy widzi śmierć niewinnego dziecka

Kotard – człowiek, który miał iść do więzienia, ale epidemia to uniemożliwia. Dopiero wtedy odżywa, nawiązuje relacje, cieszy się wolnością. Gdy pod koniec powieści ma trafić do więzienia, jest tak zrozpaczony, że zaczyna strzelać do ludzi

Dżuma jako parabola zła

Początek powieści (rok 1940 z kropką pozwalającą wstawić dowolną cyfrę) sugeruje wydarzenia z tych lat: wojna, obozy koncentracyjne, systemy totalitarne.

Dżuma to parabola zła w takiej postaci: izolacja, niszczenie, zabijanie, masowość śmierci, strach.

Egzystencjalizm

Powieść napisana w duchu egzystencjalizmu – filozofii wyznawanej przez Camusa. Nawet jeśli nie wierzy się w Boga, należy przeciwstawiać się złu za wszelką cenę, nawet gdy wie się, że nie można z nim wygrać.

Najważniejsza jest walka ze złem – to stanowi istotę ludzkiego losu.